Dekstrany są polisacharydami — polimerami złożonymi z 200—400 cząsteczek glukozy, połączonych głównie wiązaniami l – 6 glnkozydowymi (ponad 90% wiązań) i w mniejszym stopniu wiązaniami l- 3 glukozydowymi (do 10% wiązań). Wytwarzane są z sacharozy przez wiele gatunków bakterii z rodziny Lactohacil Jaceae. Szczególny szczep bakterii Leuconostoc mesenteroides wytwarza dekstran o dużej linijności cząsteczki z minimalną ilością łańcuchów bocznych, który znajduje zastosowanie kliniczne. Dekstran jest mieszaniną cząsteczek o różnej masie cząsteczkowej. Przez frakcjonowanie i kwaśną hydrolizę osiąga się dekstran o pożądane średniej masie cząsteczkowej i pożądanym działaniu leczniczym. Umownie dekstrany oznacza się liczbą wyrażającą średnią masę cząsteczkową w tysiącach, np. dekstran 40, tj. dekstran o przeciętnej masie cząsteczkowej 40 000. W klinice znalazły zastosowanie następujące roztwory dekstranu: 6% i 10% roztwór dekstranu 40 (Dekstran 40), 6% roztwór dekstranu 70 (Dekstran 70) — oraz 6% roztwór dekstranu 110 (Dextravfen 110). Ciśnienie koloidoosmotyczne dekstranu 70 wynosi około 8,0 kPa, a 10% roztworu dekstranu 40 około 23 kPa. Natomiast ciśnienie koloidoosmotyczne osocza wynosi 3,5—4,0 kPa. Stąd izodonkotyczny z osoczem jest 3,5% roztwór dekstranu 70 i 2,5 roztwór dekstranu 40. Zdolność wiązania wody w krążeniu wynosi 20—25 ml/g dekstranu.
